วันหยุด เสาร์อาทิตย์ ของคนในเมือง...ชีวิตพักผ่อนของคนทำงานก็คงหนีไม่พ้น การเดินเข้า ๆ ออก ๆ หรือนั่งเล่นให้ตัวเย็นฉ่ำแต่กระเป๋าตังค์อาจร้อนอยู่ตามห้างสรรพสินค้าดัง ๆ ถือเป็นเทรนด์สำคัญและเป็นกิจประจำของมนุษย์ในยุคศตวรรษใหม่ ที่แทบทุกนาทีชีวิตต้องก้าวไปให้ทันกับเทคโนโลยี..และความสะดวกสบาย
ผมก็คงไม่ต่างอะไรกับคนเหล่านี้...เพราะบางที การยอมปรับตัวให้เข้ากับยุคสมัยและวิถีที่พวกเค้าเปลี่ยนไป อาจช่วยให้ใครหลายคนรวมทั้งคนในครอบครัวไม่มองผมอย่างแปลกแยก...และกลายเป็นพวกหลงยุค..หรือแอนตี้สังคมอะไรประมาณนั้น
ขณะนั่งรอหลาน ๆ เล่นกันอย่างสนุกสนานในห้องเล่นจ่ายตังค์ในห้างหรู...ห้องที่เต็มไปด้วยพวกพลาสติกและยางอัดลมสำหรับให้เด็กเล็กๆได้กระโดดโลดเต้นกัน..และท่ามกลางเสียงจอแจอย่างสนุกสนานระคนเสียงเพลงสำหรับเด็ก ๆ ที่ทางห้างเปิดเพื่อประกอบกิจกรรมให้เด็กเหล่านั้นเต้นไปกระโดดไปอย่างเต็มที่..ผมมองไปที่สายตาเด็ก ๆ เหล่านั้นราวกับอยากล้วงความลับในความสนุกนั้นว่า..พวกเขากำลังคิดถึงอะไร.....
เสียงเพลงบางเพลงในห้องเล่นสำหรับเด็ก..ทำให้ผมคิดย้อนเวลากลับไปเมื่อครั้งอยู่ ม.ศ.1 สงขลาวัฒนา ....ครั้งหนึ่งและเวลาที่ผมได้พบกับผู้เปิดประตูแห่งโลกจินตนาการที่เชื่อว่าเด็ก ๆ ในโรงเรียนนี้ จะไม่สามารถหาได้อีกครั้งในชั่วชีวิต
หญิงวัยกลางคน..ที่ทุกคนเรียก “คุณป้าสมใจ” .....นอกจากเธอจะคอยเดินตรวจตราความเรียบร้อย แทบจะทั้งหัวยันเท้าของเหล่าเด็ก ๆ ศิษย์รักของเธอแล้ว สิ่งที่เธอมักทำอยู่เสมอ คือหาโอกาสนำเอาบทกวี...บทเพลงต่างๆ มาให้เด็ก ๆ ได้ฝึกหัดขับร้องหัดร่ายกันบ่อยครั้ง
ด้วยสาระแห่งบทประพันธ์จากโลกกว้าง...ผมไม่ประหลาดใจเลยว่า เหตุใด บทเพลงของนักประพันธ์..หรือกวีในอดีตนั้น แต้ละถ้อยความ..แต่ละท่อนเพลงล้วนบรรจงด้วยตัวอักษรวิจิตร..ท่วงทำนองงดงาม และที่สำคัญ ล้วนสอดแทรก คตินิยม..หรือปรัชญาฝังใจให้แก่เด็กนับแต่วัยเยาว์และที่สำคัญคือ “จินตนาการ” ไว้ตลอดเวลา
“Row, row, row your boat
Gently down the stream
Merrily, merrily, merrily
Life is but a dream….”
เสียงเพลง พายเรือน้อย....ลอยล่องตามกระแส มักได้ยินกันทั้งโรงเรียนสลับเปลี่ยนหมุนเวียนกันตั้งแต่ชั้นประถม ยัน มัธยมห้าหก!
เพลงเก่าที่ชื่อ Row, row, row your boat ซึ่งนับอายุอานามมาถึงปัจจุปันก็ว่ากันที่ร้อยกว่าปีและก็ยังหาบทสรุปไม่ได้ว่า ต้นฉบับเพลงเป็นของใครระหว่าง อเมริกันชน..หรือคนสก๊อตแลนด์
ผมอยู่ ม.ศ.1 ..กำลังจะเป็นหนุ่มแล้ว...ก็ต้องร้องเพลงนี้.....
ไอ้หนูตัวน้อย ป.4 ที่ยังไม่รู้ตัวว่า ชีวิตนับต่อไปนี้ต้องมีกุงเกงในเป็นส่วนหนึ่งของอาภรณ์ ก็ต้องร้องเพลงนี้
หรือไล่ขึ้นไปถึงรุ่นพี่ ๆ ม.ศ.4-5 นั่นก็ใช่ว่าจะรอด...เพราะเพลงนี้ก็ต้องเอามาฝึกหัดร้องกันให้กระหึ่มโรงเรียน
เมื่อความวิริยะบวกอุตสาหะของสาวใหญ่ใจดีที่เด็กทุกคนเรียกเธอว่า “คุณป้า” มาถึงกำหนดใครจะไปเชื่อว่าวันหนึ่งในห้องเรียนชั้นประถมชั้นล่างถูกปรับเปลี่ยนให้โรงเรียนเรามีทีมนักร้องประสานเสียงแบบ “สหวัย” ในวันหนึ่ง
ผมจำความรู้สึกในวันนั้นได้ว่า...มันช่างเสียเกียรติไม่น้อยที่ต้องมายืนร้องเพลงร่วมกับพวกเกรียนประถมสามประถมสี่ และคิดว่าคงเป็นความรู้สึกเดียวกันแต่อาจแย่ของพวกพี่ ๆ ม.ศ 4-5 ที่ต้องมายืนตัวโตขนหน้าแข้งโด่โดยมีหัวเกรียนประถมยืนเด๋อด๋าทำเป็นก๋าเทียบรุ่นอยู่แถวหน้า พร้อมข้อกังขาในใจว่าเหตุใดชีวิตที่กำลังเตรียมก้าวไปสู่รั้วมหาวิทยาลัย..ไฉนต้องมายืนร้องเพลง “อนุบาล”
เสียงเคาะโต๊ะ “ป๊อกๆๆ!” เป็นสัญญานจากคอนดักเตอร์กิตติมศักดิ์ เมื่อเธอเริ่มร่ายไม้...พวกเราเริ่มบทเพลงนี้ด้วยความกระท่อนกระแท่น!
“เอาใหม่!...เอาใหม่!!...และ เอาใหม่!!!” เป็นคำสั่งหลายคราจนสุดท้าย จากกระท่อนกระแท่นโหวกเหวกและวนเวียน....ระคนความอดทน..ไม่นานนักสิ่งที่เกิดขึ้นคือ “บทเพลงร่วมวัย” ที่ฟังแล้วมันคือบทเพลงมหัศจรรย์!
เมือทุกคน..เริ่มมีสติ และ ละ..ลด ความเป็น “รุ่น” และ “อัตตา” ความสามัคคีจึงเป็นเครื่องมือนำพาให้บทเพลงนี้กลายเป็น “เพลงของพวกเรา” ในที่สุด
เธอผู้เป็นคอนดักเตอร์ สอนให้เห็นว่า "Life is but a dream" คือนิยามสำคัญของเพลง..คือการเปิดประตูให้คนทุกผู้..ทุกวัย ควรตระหนักและเข้าใจสิ่งสำคัญที่สุดที่ชีวิตจะพึงมี นั้นคือ “ความฝัน”
“ชีวิตนี้มีฝัน” คือปรัชญาแฝงในเพลง ที่กลายเป็นอมตะที่ผมไม่รู้ว่าจะมีกี่คนได้ซึมซับความหมายนี้ไปใช้บ้างหรือไม่?
แน่นอน..ว่า เวลาเพียงแค่สี่ซ้าห้าสิบปีนี้มันได้เปลี่ยนวิถีชีวิตคนทั่วโลกไปเสียมาก..และที่สำคัญ คงเป็นสิ่งที่น่าคิดกันว่า...ความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีได้ทำให้เราเข้าถึงสิ่งที่ไม่คาดคิดได้มากและเร็วเกินไปหรือไม่?
จึงมีคำถามว่า “ชีวิตนี้มีฝัน” ที่เราเคยได้รับจากสิ่งที่เรียกว่า “จินตนาการ” ในวัยเด็กนั้น..บัดนี้มันได้กลายเป็นเพียง “ฝันอันเลือนลาง” สำหรับเด็กในยุค 3-4 G ไปเสียแล้ว
โลกดิจิตอล...กับสังคมยุคใหม่ ที่คนไทย “ไร้จินตนาการ” กำลังทำให้เรากลายเป็นเมืองใหญ่แต่ “ไร้สังคม” กันในที่สุด
ชีวิตที่ต้องก้มหน้า...แทบไม่เงยมองคนรอบข้าง...ทำให้เลยจุดสมดุลของสิ่งที่เรียกว่า “สังคม” แบบที่สัตว์โลกควรจะเป็นไปไกลโข
เราอยู่กันแน่นขนัดในเมืองใหญ่...แต่แค่ทักทายกันข้ามกำแพงบ้าน ยังแทบไม่มี! ประสาอะไรกับหนูน้อยยุคใหม่ ชีวิตจึงไม่ต้องมีตัวช่วยเพื่อสร้างฝันอีกต่อไป...
ไม่มี..เจ้าหญิงผู้งดงาม..ขาดไร้เจ้าชายผู้อาจอง และอาณาจักรพระราชาผู้ใจดีในนิยาย..
ในฝัน.ของหนูน้อย คงไม่ต้องคอย ทิงเกอร์เบลล์ มาชวนไปท่องโลกจินตนา...หรือหมีพรู์ตัวน้อยที่คอยกระซิบปลอบโยนเมื่อยามเศร้าให้เสียเวลา
ชีวิตที่ไร้ “จินตนาการ” กำลังทำให้เราเป็น “มนุษย์สำเร็จรูป” กันมากขึ้น
ตารางชีวิตที่ถูกขีดไว้เพื่อให้ เกิด แก่ เจ็บ และ ตายภายใต้กรอบซ้ำซาก..ทำให้เราอาจไม่ต่างกับสังคม “มดงาน” ที่วิถีบังคับให้รับสภาพของการเกิดมาเพื่อ “ภาระกิจ”
ตราบใดที่สังคมยังไม่รู้จัก “เงยหน้า” และ “จินตนาการ” ยังไม่ใช่ส่วนหนึ่งของชีวิต ...เราคงสรุปค่าของชีวิตไว้อย่างน่าเสียดายที่เกิดมาแล้วได้ทิ้งขว้างส่วนสำคัญที่สุดไปอย่างน่าอาลัย!
ผมคิดถึง.. แม่นางฟ้าทิงเกอร์เบลล์แห่งสงขลาวัฒนา...
ขอบคุณ...ที่เธอมาพร้อมจินตนาการหยิบยื่นใส่มือเด็ก ๆ ในวันนั้น...
Life is but a dream…. ชีวิตนี้มีฝัน ผ่านบทเพลง “สหวัย” ในวันนั้นจึงเป็นคำตอบที่เธอนำมามอบให้ศิษย์รัก ได้จดจำคำสำคัญ เพื่อให้ชีวิตนี้ ..ไม่แห้งแล้ง และขาดไร้สิ่งที่มนุษย์โหยหาที่เรียกว่า “ความสุข”
ถามใจตัวเองว่า.... “ชีวิตนี้ยังมีฝัน” เหลือกันอยู่อีกกี่คน!???
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น