แม่นางฟ้าในชุดหมี...สีน้ำเงิน!

 หลายคนมักบอกว่า...การเดินย่ำอยู่บนรอยความทรงจำเดิม ๆ  ไม่ต่างอะไรกับการเดินถอยหลัง...และการพร่ำบ่นเรื่องที่ผ่านไป..แม้นจะเป็นเพียงการบอกผ่านความคิดถึงอดีตเก่า ๆ ...ฝากสายลมอันแผ่วเบาท่ามกลางหมอกบางให้ใครแอบได้ยิน... ..ก็อาจถูกครหาว่านี่คือเค้ารางของการเดินทางสู่ “วัยชรา”....

นิยามของคำว่า “ชรา” ในทัศนะสร้างสรรค์...คือการตอกย้ำความภูมิใจของผู้เดินทางผ่านกาลเวลา...เก็บเกี่ยว..ทุกข์สุข..ดีชั่ว สารพันจะกลั่นกรองเพื่อกลับมาช่วยชี้แนะและมองโลกให้คนรุ่นใหม่...ติเตือนด้วยรักและไมตรีว่าสิ่งไหนดีควรจดจำ....ภาพใดคือขยะแห่งกาลเวลาที่ไม่ควรเก็บไว้ให้รกอารมณ์

30,40,50 ปี...ใครจะไปเชื่อว่า....มันผ่านไปไวยิ่งกว่าโกวเล้งสร้างหนังโกหก...ภาพของเด็กชายหญิงหน้าตาสดใส วิ่งเล่นกันให้ฝุ่นแดงคลุ้งสนามหน้าเสาธงโรงเรียนในหน้าแล้ง... แดดจ้า..พาเอาฝุ่นหนาเตอะเคลือบเจ้าใบไผ่เหลืองกอโต..จนมองลายเดิมของใบแทบจะไม่เห็น....

  และบ่อยครั้งที่รองเท้านักเรียนพละขาวเนียนด้วยฝีมือแม่...ต้องเปรอะเลอะไปด้วยคราบโคลนจากดินเหนียวหมาดน้ำฝุ่นหนาที่พึ่งผ่านการถูกฉีดพรมบนสนามเพื่อช่วยขจัดปัญหาจากฝุ่นแดง

วัยเด็กคือวัยสดใส..คือยอดปรารถนาแห่งการเริ่มต้นในการมองโลกอย่างสวยงามทุกด้าน....ไม่เว้นแม้น “ความรัก”

ความรักในวัยเรียน...ถามใจใครดูซิมีบ้างไหมจะลืมลง..... แม้นจะเป็นรักที่ต้องบอกผ่านสายลมฝ่ายเดียวจากพ่อหนุ่มือใหม่นักรักวัยกระเตาะ ที่ไม่เคยได้รับผลตอบแทนจากการลงทุนแม้นแต่นิด...แต่เมื่อเวลาผ่านมาจนเฒ่าชรา ...กลับพบว่าแทบจะหาข้อเสียของคำว่า “แอบรัก” ไม่ได้....

เพราะการแอบชอบใครข้างเดียวนั้น แท้จริงแล้ว มันคือการลงทุนด้วยความสุขและผลตอบแทนคือ ดอกเบี้ยที่จะได้ “รักนิรันดร์” ที่หาคำว่า “เบื่อเธอ” แทบไม่พบ

หลายคน..คงพานพบประสบการณ์แอบฝัน..แอบมอง..แอบความรู้สึกดี ๆ ที่มีให้ ใครบางคนในวัยเด็ก!
แม่เด็กหญิงตัวน้อยผมสั้น..หน้าตาจิ้มลิ้ม...กับลักยิ้มบุ๋มข้างซ้ายที่วันนี้นึกทีไรก็ยัง แอบหัวเราะและคิดถึงรอยยิ้มนั้นมันร่ำไป

เธอเขินอายเพื่อนนักเรียนชายทุกครั้งที่ต้องสวมชุดพละรุปทรงประหลาด...ไม่เหมือนชาวบ้าน เพราะชุดพละหญิงแห่งนี้ เค้าออกแบบให้ล้ำยุค ...เพราะหากใครได้เห็นเธอในวันนี้ คงแซวว่าเธอคงไม่ต่างจาก “โดเรมี”

ชุดหมี..สีน้ำเงินแขนกุด...ขาสามส่วน   ...เธอสวมแล้วบอกว่า มัน "เต่อ" และ "เด๋อ" จนไม่อยากเล่น “พละ”


แต่สำหรับผม.... นี่คือ  ชุดประหลาดที่ทำให้เธอ “น่ารัก” อยู่ในความทรงจำมาจนบัดนี้
 

 วันนี้...เธอก็อาจจะยังไม่รู้ว่า  ....เสียงหัวเราะและลักยิ้มหวานของสาวน้อยนางฟ้าในชุดหมีวันนั้น มันคงยังสดใส...และเธอยังน่ารักเสมอไม่เปลี่ยนแปลง..
 

แม้นในความจริงวันนี้...ใคร ๆ ก็เรียกเธอว่า “ป้า”  เพราะกาลเวลามันพาเธอมาไกลกว่าจะสวมชุดลูกหมีน้อยตัวเดิมได้อีกต่อไป.....

ลมเย็น...แผ่วมาทักทายอีกครา...เพื่อจะเตือนว่าเทศกาลคริสต์มาสที่กำลังจะมาเยือนในไม่ใช้...
โชคดี...ที่ได้เป็นหนึ่งของเด็กชายปอน ๆ  ...ที่ได้แอบรักนางฟ้าในชุดหมีวันนั้น

โชคดีกว่า....ที่จวบจนวันนี้  แม้นเธอยังไม่เคยระแคะระคายแม้แต่น้อยว่า ....ครั้งหนี่งใต้ร่มไผ่วันนั้นมีเด็กชายมอมแมมแอบชอบเธอ....

 

แต่โชคดีที่สุด...คือ    ผมยังมีนางฟ้าในชุดหมีตัวน้อย ...ไว้คอยให้คิดถึงและยิ้มให้เธอทุกครั้ง เมื่อคริสต์มาส..ผ่านมาทักทาย....ทุกปี