วันอังคารที่ 24 เมษายน พ.ศ. 2555

Silent Night ..รัตติกาลนิรันดร์ของ ครูสมใจ ยอดมณี


“นั่งให้หลังตรง..ดูขี้ผง ขี้พื้น ...กระเป๋าลงวางข้างล่าง.”  ประโยคเคยชินที่เด็ก ๆ สงขลาวัฒนาจะได้ยินแทบทุกวัน
ผมไม่เคยลืมภาพของหญิงวัยกลางคนในชุดแซกลายหวาน กับบุคลิกที่กระฉับกระเฉง ..ผมเผ้าที่เธอรวบไว้อย่างเรียบร้อยงดงามสมเป็นกุลสตรีไทย แต่แฝงไว้ด้วยกระตือรือร้อนที่จะไม่ยอมพลาดหน้าที่ในการเฝ้าอบรมบ่มนิสัยลูกศิษย์ของเธอ ทุกห้อง...และตลอดเวลา

"นังให้หลังตรง"  คือการสอนให้รู้จักการเป็นคนที่มีบุคลิกภาพที่ดี
"ดูขี้ผง..ขี้พื้น...กระเป๋าลงวางข้างล่าง"  คือการสอนให้เด็กรู้จักใส่ใจในการมีวินัย และรักษาความสะอาดในการอยู่ร่วมกันไม่นับรวม การท่องอาขยาน "สมบัติของผู้ดี" ทุกยามเย็นก่อนกลับบ้าน..

เพราะเธอเป็นครูของทุกคนในโรงเรียน...เป็นพี่เลี้ยงที่แสนดีสำหรับคุณครูมือใหม่ เป็นเจ้าของครัวที่ต้องคอยควบคุมให้แม่ครัวดูแลและทำอาหารที่มีคุณภาพให้แก่เด็ก ๆ นับร้อยในเวลาพักเที่ยง

เธอคือ ผู้เปิดโลกกว้างให้นักเรียนสงขลาวัฒนา ได้เรียนรู้ ...มีโอกาสได้รู้จัก หนังสือดี ๆ ...ครูดี ๆ ...และนักเขียนระดับโลกที่มีชื่อเสียง...

และที่สำคัญ เธอคือ ผู้ที่มอบชีวิตและมอบศรัทธาให้แก่พระผู้เป็นเจ้าในนามคริสตชนได้อย่างดีเยี่ยม


ช่วงเวลาใกล้คริสต์มาสจะมาถึง.. ดูจะเป็นเวลาที่เด็ก ๆ ในโรงเรียนมีความสุข ....เราเรียนน้อยลงอีกนิด...เพิ่มความสุขให้กับชีวิตด้วยการเรียนมันผ่าน "บทเพลง"

ความสุขกับการได้ร้องเพลงคริสต์มาส....  ความสุขกับการได้เรียนรู้ศัพท์แสงภาษาอังกฤษที่มันซึมซาบผ่านบทเพลงอย่างไม่รู้ตัว

เราไม่สนว่า...เสียงของเรา มันจะดี..หรือแย่ เพียงใด...แต่เมื่อทุกเสียงมารวมกัน ด้วยความรัก...ที่จะร้อง...มันก็คือ "บทเพลง"

ไม่ว่าคุณจะเป็น พุทธ คริสต์ หรืออิสลาม..ไม่ได้ทำให้ความสุขในการร่วมกันร้องเพลงนั้นลดลงแม้นแต่น้อย..

ในวันคริสต์มาส...เราคงประหลาดใจที่เห็น โรงเรียนคราคร่ำไปด้วยผู้คนในชุดแตกต่างและสีสันงดงามหลากหลายนั้นเต็มไปด้วย รอยยิ้มของเหล่าเด็ก ๆ ...

พวกเราไม่เคยรู้ว่า... การฝึกซ้อม..และการเล่นละครบนเวที ที่ได้รับเสียงปรบมือหลังการแสดงสิ้นสุดในวันนั้น แม้นเรายังงง ๆ กับเสียงปรบมือ เพราะเรายังยืนยันว่า เราไม่ได้ประสีประสาในความเป็นมืออาชีพด้านการแสดงของเราเลย  ...

แต่บัดนี้ ในชีวิตจริง มันได้กลายมาเป็นส่วนหนึ่งของการเรียนรู้ที่จะกล้าแสดงออกอย่างอัตโนมัติ

จากหญิงเหล็กที่เข้มแข็ง...มีชีวิตชีวา ,กระฉับกระเฉง แต่แฝงด้วยความเป็น "หญิงไทย" ที่ควรยกย่อง เมื่อเวลาผันผ่าน... ทุกสิ่งล้วนเป็นสัจธรรม...

เราไม่อาจปฎิเสธถึงพลังอันยิ่งใหญ่ของธรรมชาติ ..ที่อนุญาตให้เราได้ทำหน้าที่ได้ในเวลาที่จำกัด
เมื่อย่างเข้าสู่วัยชรา...ก็เปรียบได้กับ อาทิตย์ยอแสง..เพื่ออำลาไปสู่รัตติกาล....

และในที่สุด.... เช้าวันที่ 31 มีนาคม 2555 เธอผู้เป็นที่รักของทุกคน... ก็ต้องจากเราไปอย่างไม่มีวันกลับ

ทิ้งไว้เพียง......ภาพของรอยยิ้ม..น้ำเสียง..และเสียงย่ำเท้าบนพื้นไม่้กระดานหน้าห้องเรียนของหญิงเก่งคนเดิม..ยังคงล่องลอยอยูในความทรงจำของเราตลอดไป อย่างไม่รู้ลืม....

“Silent night, holy night!     รัตติกาลอันเงียบงัน ราตรีอันแสนศักดิ์สิทธิ์
All is calm, all is bright.    ทุกสิ่งสงบนิ่ง ทุกสิ่งสว่างไสว
Sleep in heavenly peace,    หลับไหลอยู่ในสรวงสวรรค์อันสงบสุข
Sleep in heavenly peace.    หลับใหลอยู่ในสรวงสวรรค์อันสงบสุข”

วันนี้...เธอได้พักผ่อน..หลับใหลอยู่ในสรวงสวรรค์อันสงบสุขแห่งพระผู้เป็นเจ้า อย่างแท้จริง...และนิรันดรแล้ว.

ด้วยรักและอาลัยยิ่ง.....
ศิษย์เก่าสงขลาวัฒนา



2 ความคิดเห็น:

  1. ไม่ระบุชื่อ8 พฤษภาคม 2555 เวลา 07:37

    ตั้งใจจะไปเยี่ยมคุณครู แต่เกิดระเบิดที่หาดใหญ่ เลยต้องงด เสียใจมากและรำลึกถึงคุณครูตลอดเวลา ที่เป็นกุลสตรีได้ทุกวันนี้ เพราะคุณครูคอยอบรมพร่ำสอน ไม่ว่าจะเป็นการร้องเพลง กิริยามารยาท การรับประทานอาหาร แบบยุโรป การแต่งตัว การเดินการวางท่าให้สง่างาม ทุกอย่างที่คุณครูสอน ปั้นให้ป้าเป็นคนดีได้จนถึงทุกวันนี้
    ขอให้คุณครูไปสู่สรวงสวรรค์ ลูกศิษย์รุ่นแรกของสงขลาวัฒนาคนนี้ จะรำลึกและมีคุณครูอยู่ในใจตลอดกาล หลับให้สบายค่ะ
    กราบเท้าคุณครูนะค่ะ

    กุ๊กไก่ ศิษย์เก่าสงขลาวัฒนารุ่นแรก

    ตอบลบ
  2. ไม่ระบุชื่อ10 มีนาคม 2556 เวลา 12:59

    ผมเป็นลูกเสือสมุทร ครับ คิดเถึงคุณครูทุกคน สมัยเรียนผมถูกขนานนามว่าบ๊องส์ แต่วันนี้ผมได้ความรู้ รู้จักตัวหนังสือได้ดีก็ที่โรงเรียนสงขลาวัฒนา ครับ ปัจจุบันความรู้ที่ได้ผมได้ทำงานเกี่ยวกับตัวอักษรโดยตรง คืออาขีพ สื่อมวลชน เริ่มทำข่าวตั้งแต่ปี 2521 ครับ เขียนคอลัมน์ หนังสือพิมพ์เสียงไทย -หนังสือพิมพ์ก้าวหน้า หนังสือพิมพ์ก้าวใหม่ หนังสือพิมพ์ไทยนิวส์ ทำข่าวหนังสือพิมพ์ข่าวสด - มติชน ทำข่าว ททบ..5 หนังสือพิมพ์ เบื้องหลังข่าวอาชญากรรม191 และเป็นผู้อำนวยการหนังสือพิมพ์เซ้าท์ซิตี้ เจอนักเรียนรุ่นเดียวกันบ้างก็มี สุพจน์ นุชนารถ(นกเขา) ฉลอง และสุภาวดี จิ๋ม ผมเป็นประธานรุ่นนักเรียนชั้นเดียวกัน ...สุดท้ายคิดถึงทุก ๆคน ภาพเก่าๆ ถูกมวลน่ำเอาไปหมดแล้วเสียดายจัง คุณครูสมนึก คุณครูสมใจ อยู่ในความทรงจำผมเสมอ...ขอบคุณครับ


    ตอบลบ