เหลือเพียงอดีต

ทุกครั้งที่ฉันเห็นใครบางคนเรียกลูกชายตัวเล็ก ๆ มาจับแต่งตัว สวมยูนิฟอร์มนักเรียน ..มันวุ่นวายหยั่งกะจับปูใส่กระด้งก็ไม่ปาน....

 

ฉันดูเธอผู้เป็นแม่ ทั้งดุ..ทั้งเอ็ดลูก บอกให้ อยู่นิ่ง ๆ .พร้อมความหงุดหงิดที่แม่เริ่มแสดงออกกับลูก

 

เข้าใจดีว่า .... การเลี้ยงลูก..ดูแลให้เด็กตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง ได้เติบโตขึ้นมาอย่างสง่าและภาคภูมิสมความเป็นคนนั้น ไม่ได้ง่ายอย่างที่ฉันคิด

 

ฉันจำได้เมื่อครั้งที่ยังเล็กฉันงอแง ปฎิเสธไม่ยอมสวมถุงเท้าคู่เก่าที่เริ่มมีรูโหว่เพียงน้อยนิด....ภาพถุงเท้าคู่นั้น มันฉุดภาพเก่า ๆ ของฉันขึ้นมาในห้วงความทรงจำ

 

โรงเรียนของฉัน..เป็นเพียงโรงเรียนที่แทบทั้งหมดสร้างขึ้นด้วยไม้ .อาคารไม้สองชั้นวางรูปตัว L บ่งบอกถึงความฉลาดในการออกแบบให้อาคารกับพื้นที่ อยู่รวมกันได้อย่างสอดคล้องและดูไม่อึดอัดนัก

 

ชั้นเรียนของเด็กเล็ก ๆ อนุบาล จะอยู่อีกฟากหนึ่งของอาคารไม้สองชั้น เป็นอาคารเรียนชั้นเดียว ส่วนอาคารไม้สองชั้นนั้น ชั้นล่างจะเป็นห้องเรียนของเหล่าเด็กประถม เมื่อเดินไปสุดอาคารเลี้ยวซ้าย ก็จะเป็นห้องพักครู และอาคารธุรการ ซึ่งต่อมาได้ย้ายมาไว้ที่ด้านหน้าโรงเรียนโดยมีไม้ไผ่ตีสำหรับกั้นเป็นผนัง

 

ด้านหลังอาคารไม้สองชั้น จะเป็นห้องน้ำ ติดกันคือรั้วของบ้านพักรถไฟ ที่หลายครั้งฉันได้อาศัยของว่างจากกล้วยที่ชาวบ้านปลูกไว้ แต่เครือกล้วยมันล้นเข้ามาในเขตโรงเรียนกินอยู่บ่อยครั้ง

 

ลานกว้างตรงกลางโรงเรียนใช้เป็นลานเสาธง สำหรับการเข้าแถวตอนเช้า ..จำได้ว่าเคยได้รับเกียรติให้สวมชุดลูกเสือสมุทรเสนาและเป็นผู้เชิญธงชาติ...บ้างก็เป็นผู้นำร้องเพลงชาติและสวดมนต์  ฉันยังนึกขำที่บทสวดมนต์ของฉันมันกลายเป็นเรื่องฮา เมื่อฉันเกิดอาการเขินจนจำท่อนสุดท้าย สุปฎิปันโณ ฯ ไม่ได้อยู่พักใหญ่

 

ชั้นบนของอาคารเรียน เป็นห้องเรียนของเด็กนักเรียนระดับ ม.ศ. ตั้งแต่ 1 – 5 สุดอาคารทางซ้ายไปทางทิศใต้ใช้เป็นพื้นที่ส่วนตัวและเป็นทีพักของ ครอบครัวคุณลุงสมนึกและคุณป้าสมใจ

 

พื้นไม้ชั้นบนปูด้วยไม้กระดานที่เป็นเงาระยับ..จากฝีมือการดูแลกวาดถูของภารโรง และเหล่าเด็ก ๆ ที่มีทั้งตั้งใจดูแล ด้วยกากมะพร้าว,เทียน ฯลฯ หรือแบบไม่ตั้งใจ จากการที่ต้องสวมเฉพาะถุงเท้าใส่ชั้นบนตลอดเวลา ...นั่นทำให้ฉันอดยิ้มไม่ได้ เมื่อนึกถึงถุงเท้า เพื่อน ๆ รวมทั้งของฉัน ที่น้อยนักจะอยู่ในสภาพสมบูรณ์

 

ถุงเท้านักเรียน อาจไม่ใช่สาระสำคัญของความทรงจำทั้งหมด เมื่อเทียบกับช่วงเวลาดี ๆ..ประสบการณ์ดี ๆ ที่เคยใช้ชีวิตอยู่ในที่แห่งนี้ ทว่า  มันเป็นส่วนหนึ่งที่เมื่อนึกถึง...ทำให้ต่อมความสุขมันสร้างฮอร์โมนแห่งรอยยิ้มให้ฉันได้ตลอดเวลา

 

ฉันเพียงอยากให้ลูกและทุกคนได้รู้ว่า.... โรงเรียนดี ๆ นั้น อาจไม่ได้วัดกันที่ ขนาดของโรงเรียน, ตึกอาคารโอ่อ่าใหญ่โต หรือปริมาณนักเรียนที่มากจนเรียนจบแล้วก็ยังนึกหน้าตาเพื่อนไม่ค่อยออก...

การมีถุงเท้าใหม่เอี่ยม..หรือขาดโหว่จนต้องเอามาผูกเป็นปม ไม่ใช่เรื่องน่าละอาย เมื่อเทียบกับว่า เราได้ทำหน้าที่ของการเป็นนักเรียนได้สมกับราคาถุงเท้าหรือไม่

 

วันนี้ โรงเรียนเก่าในร่มไผ่ที่ฉันรัก...กลายเป็นเพียงอดีต ไปแล้ว

เสียงจอแจ..ของเด็กตัวเล็ก ๆ กลายเป็น ความเงียบสงัด

เสียงเพลงชาติ..บทอาขยานเดิม ๆ , บทเพลงคริสต์มาส จะไม่มีในสถานที่แห่งนี้อีกแล้ว

 

“สงขลาวัฒนา” จะเหลือเพียงความทรงจำดี ๆ  ของฉันและเพื่อน ๆ ทุกคนไปอีกนานเท่านาน....